Nat en koud
Zo normaal mogelijk liep ik langs de douane. Als ze mijn bagage wilden checken moesten ze dat zelf maar doen, ik was niet van plan mij te gaan melden. En ja hoor:
“Mevrouw, is dat uw hond?”
“Ja.”
“Waar komt u vandaan?”
“Nu uit Athene.”
“En is de hond oud of nieuw?”
Leuke vraag de dag voor Oud en Nieuw…
“Nou, voor mij is ze oud, ik heb haar al een tijdje, maar voor u is ze nieuw als u dat bedoelt?”
Met een glimlach wees hij mij op het park buiten Schiphol waar ik haar kon uitlaten en zo kwamen Ilias en ik aan op Nederlandse bodem zonder dat ook maar iemand naar haar papieren had gekeken. Had ik daarvoor zo’n moeite gedaan. Maar, haar reishok is wel netjes op explosieven gecheckt!
Koud en nat. Eerste indruk van Nederland én laatste indruk van Griekenland. Toen ik uit Athene vertrok waren de bergen daar bedekt met een witte laag poedersuiker en de straten bedekt met grauwe slush. Na zes maanden was het tijd om afscheid te nemen. Tijd om mijn studie af te maken. Afscheid nemen was nog nooit zo moeilijk! Ik ben veel verhuisd, dit is mijn elfde stad tien jaar tijd. Ik heb vaak afscheid genomen, maar meestal was ik blij om te gaan, keek ik uit naar een nieuw avontuur. Dit keer ben ik vooral verdrietig om wat ik achterlaat. Te veel mensen om wie ik geef en ondanks dat we de afgelopen maanden hard ons best hebben gedaan, de situatie waarin ik ze achterlaat is nog altijd mensonterend.
“Voor de buitenkant lijkt het alsof het best goed met me gaat, maar je weet niet hoe ik mij van binnen voel. Langzaam veranderde ik hier in een beest. Echt waar, ik herkende mijzelf niet meer. Pas toen ik de mensen van Samos Volunteers leerde kennen en met hun mee ging werken als vrijwilliger ging het weer wat beter met me. Nu heb ik weer wat te doen. Mijn ouders in Oostenrijk willen me graag een pakketje sturen met kleren en andere dingen die ik nodig heb. Ik heb nu maar één broek en twee truien. Maar ik heb hen gezegd dat niet te doen. Waar moet ik mijn spullen laten? Als ik iets zou hebben zou het binnen een dag uit mijn tent gestolen worden. Ik kan niets achterlaten hier en ik kan het ook niet met mij mee dragen.”
De laatste week dat ik op Samos was sprak ik met een Syrische jongen. Hij was tot afgelopen zomer in Aleppo gebleven, om zijn studie tot technisch ingenieur af te maken, terwijl de stad om hem heen steeds verder in puin werd gelegd. Hij had niet naar Europa willen komen. Eerst probeerde hij Libanon, daarna Irak, maar in beide landen werd het hem zo onmogelijk gemaakt dat hij uiteindelijk toch naar Griekenland is gekomen. Dus zit hij inmiddels drie maanden op Samos, waar hij woont in een tent en pas in april krijgt hij te horen of hij wordt terug gestuurd naar Turkije. Dat betekent dat tot die tijd zijn proces stil staat, hij niet mag werken en geen kant op kan. Eén van de verhalen, één van de tweeduizend. Op dit moment woont hij in een huis dat vrijwilligers voor hem geregeld hebben en hij is aan het uitzoeken of hij een project kan opzetten met hulp van deze vrijwilligers om zijn vaardigheden op een positieve manier in te zetten en te zorgen dat meer bewoners van het kamp een dagbesteding krijgen. Hij heeft ‘geluk’ gehad. Hij spreekt goed Engels en is zo in contact gekomen met mensen die hem tot op zekere hoogte kunnen helpen. Dat geldt niet voor de meeste andere kampbewoners… Ik wil kijken of ik deze jongen via een werkvergunning naar Nederland kan halen. De kans is klein, maar het is niettemin een kans. Dus als jij nog iemand kent die in de positie is om een technisch ingenieur aan te nemen?
Dus, terug in Nederland. De komende maanden blijf ik even hier, in Apeldoorn, om een stage te doen, een scriptie te schrijven en weer een beetje te werken. Volgend collegejaar weer terug naar Leuven om mijn laatste jaar af te maken. Vanavond geef ik een presentatie in de Pijler in Lelystad, samen met Anke van der Sluis die als zendelinge werkt in Zuid Frankrijk. Als je het leuk vind ben je meer dan welkom om te komen! Om 18.30 beginnen we met een maaltijd waarbij iedereen zelf iets meeneemt. Om 20.00 uur begint het programma. Het lijkt me leuk jullie daar te ontmoeten! Adres is Ketelmeerstraat 90, Lelystad.
Ik lees dit en ik bewonder je. Wat maak jij een hoop mee. Wat zie je veel. Zoveel meer dan mensen die nooit dit gaan of kunnen doen! Ook veel rottigheid. Lukt het je om er niet in te verdrinken? Lijkt mij zwaar. Respect voor wat je doet meid. Echt! Ik snap wel dat het naleven van een doel wel motiverend is. Dat herken ik wel. Hoop dat je door gaat met je goede werk lieverd! Ik volg je! Mocht je een logeer plekje zoeken voor jou of je mooie hondje dan ben je welkom!
Kusje Louise