Emigreren enzo
Dus, dan sta je daar, ‘s morgens zeven uur. De lucht is nog koel, langzaam begint het lichter te worden. Het verkeer is al helemaal wakker. Ik weet niet of dat ook geldt voor de mensen om mij heen. Sommigen hebben hun koffie in de hand. Typisch Grieks heb ik mij laten vertellen, altijd een beker koffie in de hand. Het kantoor voor de elektriciteit gaat pas om half acht open, maar we zijn hier buiten maar vast met de rij begonnen. Ik ben gewaarschuwd, elektriciteit aanvragen kan uren duren. En ik mag hopen dat iemand Engels spreekt, anders weet ik niet of het überhaupt gaat lukken.
Uren… ik heb maar één uur, daarna moet ik naar mijn werk. Nou ja, dan moet werk maar even wachten vandaag.
Er moet nog van alles geregeld worden om mijn leven hier goed te laten starten. Ik heb een heel mooi huisje gevonden, nu dus nog elektriciteit. Dan nog een bankrekening openen. Internet aansluiten. Een Grieks telefoonnummer aanvragen. En al die dingen moeten tijdens kantooruren gebeuren. Maar laat ik nou net een kantoorbaan hebben, dus wanneer moet ik al die dingen regelen?
De tijd heeft hier een paar decennia stil gestaan. Online dingen regelen? Mijn Griekse collega’s kijken me smalend aan: dat mocht je willen. Oké, dan dus old school. Als ze alleen maar Engels zouden spreken… Ik kom te veel mensen tegen met wie de communicatie vrijwel helemaal non-verbaal moet gaan. Soms voel ik me zo gehandicapt, dat ik met geen mogelijkheid kan duidelijk maken wat ik bedoel en geen idee heb wat zij zouden kunnen bedoelen.
Er zijn momenten dat ik mij afvraag waar ik aan begonnen ben. Na eerst maanden vrijwilligerswerk doen en daarna maanden burn-out thuis zitten was ik meer dan platzak. Ik moest een baan hebben. Die heb ik nu. Maar platzak een nieuwe start maken in een nieuw land is een hele uitdaging! Vermoeidheid, stress, het slingert me heen en weer tussen emoties. En cultuurschok niet te vergeten. Er zit een wereld van verschil tussen Samos en Athene en tussen weten dat je ergens een paar maanden bent of een paar jaar. Dus het ene moment ben ik in de zevende hemel: mijn huisje is echt fantastisch, mijn nieuwe buurvrouw ook, net als een paar van mijn nieuwe collega’s, en niet te vergeten de kerk waar ik vanaf het eerste moment dat ik binnen kwam met de grootste gastvrijheid verwelkomd werd, en waar mij meteen een logeerplek werd aangeboden zodra ze hoorden dat ik wat moeite had met het vinden van woonruimte. Een tevredenheid die mijn hart laat spinnen als een kat wanneer ik in de zon op mijn nieuwe balkon zit, of op dat moment dat ik erachter kwam dat het strand nog heen tien minuten lopen bij mijn huis vandaan is! En aan de andere kant vermoeidheid van in drie weken tijd op drie adressen logeren, geen eigen plekje hebben, fulltime training, constant schakelen tussen verschillende talen, eerst de uitdaging van het vinden van een huis en nu het bewoonbaar maken daarvan, alleen geen idee te hebben waar ik meubels of zelfs maar iets simpels als pannen of bestek vandaan moet halen. Het zal je verbazen, maar alles hier is zo duur. Zelfs Ikea is in veel gevallen anderhalf tot twee keer zo duur als in Nederland!
Nu zijn Grieken gelukkig voor hen ook wat minder gefocust op hun huis dan wij Noorderlingen. Het leven vindt hier grotendeels buitenshuis plaats, in de tavernes en de cafés. Het is een gezelligheidscultuur, waar je terugtrekken in je eigen huisje er natuurlijk wel is, maar lang manier zo sterk als bij ons. Grieken zullen je over het algemeen ook niet zo snel bij hen thuis uitnodigen. Als je ze beter kent wel, maar zelfs dan, waarom zou je iemand bij jou thuis uitnodigen als je ook met z’n allen in het café kan afspreken? Tja, interessant punt, maar ik ben toch maar wat blij met mijn huis en of ze het nou gewend zijn of niet, ik ben wel van plan om iedereen lekker bij mij thuis uit te nodigen zodra ik meer meubels heb dan alleen mijn matras. Ik heb nog een hoop te leren voor ik helemaal ben ingeburgerd!
En oh ja, met de elektriciteit is het gelukt. Denk ik. Laten we het er inderdaad maar op houden dat ik een ervaring rijker ben… Hoe dan ook, de dame aan het loket sprak redelijk Engels, ik heb een hoop handtekeningen gezet op Griekse formulieren waar ik geen woord van begreep en volgens de dame komt het nu allemaal goed. Ik merk het maandag wel, als het licht het dan doet…
Mooi … 🙂